Take Off

There's always point in life na you want to start new. Gusto mo magsimula...gusto mo bago lahat. And right now that's what I feel to do. I want to start fresh.

By monday, I'll be leaving to abroad. Kung bakit actually maraming rason. Pero people just see lalo na yung mga tao sa paligid ko na kaya gusto ko pumuntang Singapore kasi I want to earn more than what I earned in the Philippines. Pero to be honest, it even not on my top 3 reasons why I decided to go abroad.

Siguro pamilyar kayo sa linya sa movie na "Anak" ni Vilma Santos yun sinabi niya..."Bakit kaya araw-araw ang daming taon na pumipila dito. Umulan umaraw ang dami pa rin umaasa makapag-abroad. Sa una...sa pangalawa...sa pangatlo, sigurado ako dahil sa pera. Pang apat...pang lima...pang-anim, pera pa rin kaya ang dahilan?"

Kung tutuusin hindi ko naman kailangan ng pera. Kaya ko naman na magkaroon ng high paying job sa Pilipinas kung gugustuhin ko. I can jump to one company to another kung ayaw ko na talaga. So kung hindi pera bakit nga ba ako mangingibang bansa?

Ewan ko. Sa haba ng pasakalye eh ewan ko pa rin ang sagot ko. Ang dami dami pumapasok sa utak ko kung bakit pinili ko iwan ang Pinas at pumunta sa ibang bansa. Pero hindi ko alam kung rason ko ba siya dahil yun talaga ang totoo o sadyang rason ko lang siya para i-justify ang isang pang rason. Ang gulo di ba? Pero kahit gaano man siya kagulo o kahit ano man ang sangkatutak na naglalarong dahilan sa utak ko... isa lang naman ang talaga ang gusto kung mangyari... gusto ko maging masaya.

Lahat naman tayo gusto maging masaya. Kahit iba iba man ang rason natin bakit natin ginagawa ang mga bagay bagay kahit minsan mali man yan o tama kasi sa tingin natin eh yun ang magpapasiya sa atin.

No job, no money and no sure future. Sasabihin nila na ang tanga ko naman kung bakit mas pinili kong bitawan lahat sa Pinas at makipagsapalaran abroad. At sigurado sasabihin nila na sira na yun tuktok ko kasi ginawa ko yun hindi dahil sa pera.

Ginawa ko yun dahil sa tingin ko magiging masaya ako. Alam ko mahirap maintindihan. Kahit ako mismo hindi ko rin maintindihan. Pero sa punto ngayon ng buhay ko naiisip ko lang na napakaigsi ng buhay para maexplore mo kung anumang mga bagay bagay na stored for you. Sabi nga nila, maraming pwedeng mangyari na nghihintay lang pagkakataon. Kaya gusto kung sumugal. Sabi nga nila na life is a gamble. Sugarol naman ako kaya susugal na rin ako. hehehehe. But kidding aside, no matter what the outcome of this new chapter in my life... isa lang dapat kung tandaan... NO REGRET!!!

Sa mga makakabasa nito: Thanks for reading and welcome to my world.... more stories to come.

I Hate Basketball

NBA, PBA, NCAA, UAAP at isama pa natin ang mga liga sa barangay at pati ang mga nagbabasketball sa kanto at sa may kalasada... I hate them... I hate basketball.

Why i hate basketball? Sabi nga ni Kim Chiu sa movie na First Day High pertaining to basketball "Projection + distance + force + height very predictable". Well, I'm not anti with the game itself. I do like watching basketball games lalo na nung college kapag may labn yun university namin. I also watched NBA kapag si Jeremy Lin ng Houston Rocket or si Kobe Bryant ng Lakers ang naglalaro. At siempre ang favorite ko Barangay Ginebra sa PBA.

So if i love watching basketball then why i hate it? Simple. I don't know how or learn to play the game.

You might amuse why with this pety reason I started to hate this game. Pero malalim kasi ang pinagmulan nyan. To start with, well I'm a guy.

When I was young, there were times that i showed interest to play basketball. Pero because Im the only boy along with several girl cousins, so imagine kung bakit hindi ng prosper yun interest ko sa basketball. Even my father did not teach me to play so yun I passed my younger days na hindi man lang nakapaglaro ng basketball. When, Im in gradeschool, I was too shy then. I have friends but they are just same like me. Tapos nasa section one pa ako nun so yun medyo nerdy nerdy at puro aral lang ginagawa ko. Ewan ko pero no one from my peer introduce me to basketball. At hindi ko alam kung bakit hindi ko siya sinubukan or nabigyan man lang ng pagkakataon n maglaro. Pero yun hanggang sa ng high school ako I never learned to play the game.

Nung high school, part ng curriculum namin mula first year hanggang 4th year ang basketball. Eto rin siguro yun unang naintroduce sakin ang basketball. Gusto ko siyang matutunan. Pero hindi ko alam bakit hindi ako binigyan ng mga tao ng pagkakataon na matutunan ko siya.

I still remembered nun una akong maglalaro ng basketball nung first year high school. Alam ko sa sarili ko na hindi ako marunong but at what the curriculum is for, it supposed to teach us how to play basketball. Sabi ko nun siguro ito na yun pagkakataon. Pero wala. Hindi siya ang ineexpect ko.

It was so hard for me that time kasi i feel outcasted cause I don't know the game. Yun bang they labelled you "bano" and worst even see you as gay kasi hindi ka marunong. Everytime na maglalaro kami nun they make fun of me. Para akong clown sa court. They always passed to me the ball just to see me how i dribble the ball or how i shoot the ball then they will laugh out loud as if Im cracking a big joke.

At my young age, ang gusto ko lang naman is to fill in. I want to be part of the group. Pero dahil sa basketball I having a hard time to cope up. Nagtuloy tuloy ang ganoong scenario till 4th year. Alam mo yun pakiramdam na basta basketball ang usapan hindi ka na kasama. Pagmagyayaan maglalaro tuwing sabado hindi ka sasabihan. Kapag nggrugrupo grupo sa basketball tuwing PE laging hindi ka kasama at ang worst pa pinagpapasahan ka pa tapos pagtatawanan pa yun grupo na napasama ka.

I want to love basketball kaya lang paano? Everytime bigbigyan ako ng pagkakataon to play the game lalo lang lumalaki yun hate ko sa kanya. Kasi hindi ako binibigyan ng mga tao ng pagkakataon na mahalin siya. It's hard for a guy like me to be tagged as gay just because I dont know how to play basketball. It's hard to learn the game if people always laugh at you. Kaya siguro wala akong naging kaibigan nung grade school at halos wala rin akong naging barkada nung high school coz people think Im a loser.

Bakit ganon? Nasusukat ba ang pagkalalaki ng isang tao sa pamamagitan kung marunong siya magbasketball o hindi? Sabi nila ang tunay na mga lalaki daw pagnagumpukan kundi basketball eh babae ang pinaguusapan. So san naman yun tulad ko lulugar? Hanggang college dala dala ko yung dilemma na yan sa basketball. At kahit pala sa college eh ganun pa rin kaya yun natuto akong magpanggap... at hanggang sa nagtrabaho ako ngpapanggap pa rin ako.

Sige nuod ng PBA kahit hindi ko gusto yun team na naglalaro. Sige nuod ng NBA kahit hindi ka pamilyar sa naglalaro. Sige sali ka sa kwentuhan basketball kahit wala kang alam kahit puro talkies ka lang blah blah. Coz I want to be in sa mga grupo ko. I dont want to be outcasted again. Pero ang hirap. Alam mo yun feeling na hindi ka na totoo. Yeah maybe I can fool people pero it's really hard to fool yourself. Lalo na pag ang ending eh no matter how much you talk hard about the game it always reflect how you hate it deep inside... na you still dont fill in. na you still dont part of the group... it's all an illusion.

Sa kultura kasi natin mga pinoy... basketball is sign of masculinity. Pag lalaki ka dapat marunong ka magbasketball. Pag hindi ka marunong automatic impression agad bakla ka. Either you have to prove your not in different ways or either it's true your gay. Bakit kailangan pang patunayan? Kung alam ko lang edi sana bata palang ako eh bola na agad ang hinawakan ko. Gusto kong sisihin yun tatay ko kung bakit di niya ako tinuruan magbasketball edi sana nung High School hindi ko pinagdaanan ang mga bagay na yun. Sana nung bata ako namulat agad ako na dapat matutunan ko itong larong ito or else I'll regret it when I grow up.

Now as Im starting my new life kahit nasa ibang bansa na ako, this game still hunt me. Why here I am again need to prove myself? still trying to fill in? Hindi ko alam ang gagawin ko. Should I just accept the fact that Im not into basketball talaga or I'll just pretend again to be a basketball guy pero pag actual na eh puro excuses?

Just days ago. I borrowed the ball from our roomate sabi ko magshooting shooting lang ako sa court. That morning, mag isa lang ako sa court at walang ibang taong naglalaro even sa buong park. Then I tried to shoot the ball in the ring then yun hindi pumasok. I keep shooting until yun pumasok na. Alam mo yun feeling na kaya ko pala. Then I tried to shoot all the styles I saw in watching PBA and NBA... jump shot, lay up, dunk...etc. And it felt so good that I was able to do that and no people are laughing at me. Then I tried to dribble the ball while running and I was able to do it ok. Sabi ko pa nga mahina ako sa left so I practice dribbling using my left hand. I kept dribbling, shooting then dribbling again until I perspired all sweat in my body. And I never thought that I almost played 3 hours already. Well this is the first time I played long and it really feel so good. While Im resting habang nakahiga ako sa bench napaisip ako... sabi ko sarili ko now I have a chance to know this game. I made plans pa nga how Im going to train myself. Then the next day, I went again to the court but then ayun may mga naglalaro na. So I deicided to watch na lang. Then I asked myself, do i really need to know this game? tapos yun na doubt hitted me if I could really learn this game all by myself after seeing how tough the real game is. I just realized that it's not enough that you played it but rather it is more if you love it. Kasi even how much i know how to shoot or how good my dribble is kung hindi ko naman siya gusto eh hindi rin naman ako mag eenjoy. Dun ko naisip na nakakapagod na yun ganito. Always trying to fill in. Ayoko ko ng magfill in. People are naturally judgemental even what aspect pa yan. They will judge you not just because you dont know how to play basketball but also how you speak, how you act or even your skin color. They will judge me anyway or rather they might had judge me already so rather than judge me on something Im not sige magpakatotoo na lang tayo. Ayoko ko ng isaksak ang sarili ko sa mga tao hindi ako matanggap dahil lang hindi kami pareho ng gusto o ng nakahiligan. Siguro dapat umpisa pa lang eh tinaggap ko yun totoo. Mas pinansin ko kasi kung ano yun tingin ng mga tao kesya ano yun nararamdaman ko. I should not have try to fill in but rather i should find my own peer yun tanggap ako marunong man ako magbasketball o hindi. Kung sino ako. And if they find me less than a man because I don't think like them then sila na yun may problema.